Wat is hartfalen?

Hartfalen (HF) wordt door de European Society of Cardiology gedefineerd als een klinische aandoening waarbij het vermogen van het hart om zuurstofrijk bloed naar de weefsels van het lichaam te pompen onvoldoende is.¹ Het wordt gekenmerkt door symptomen zoals kortademigheid, enkelzwelling en vermoeidheid die gepaard kunnen gaan met tekenen zoals verhoogde jugulaire veneuze druk, pulmonale crepitaties en perifeer oedeem.^1,2

Hartfalen wordt veroorzaakt door een structurele en/of functionele hartafwijking en resulteert in verminderde cardiale output en/of verhoogde intracardiale drukken in rust of tijdens stress.¹ HF kan worden onderverdeeld in drie typen op basis van meting van de ejectiefractie van de linker hartkamer, ook wel linker ventrikel (LV) genoemd.² Linker ventrikel ejectiefractie is een maat die wordt gebruikt om de typen HF te categoriseren. Het gaat om het percentage (%) bloed dat na elke samenknijping van het hart weer wordt uitgepompt vanuit het linker ventrikel naar de rest van het lichaam. Op basis van deze ejectiefractie wordt hartfalen onderverdeeld in:

• Hartfalen met behouden ejectiefractie (≤50% HFpEF)
• Hartfalen met licht verminderde ejectiefractie (41-49% HFmrEF) en 
• Hartfalen met verminderde ejectiefractie (≤40% HFrEF)²